چند پیشنهاد عالی و کاربردی برای نحوه برخورد درست با کودک پرحرف
این شکایتی است که مادر یک کودک پرحرف چهارساله نزد درمانگر خود برده است. بخوانید و ببینید به نظرتان موقعیتی آشنا نمی‌آید. «کودک من دست از حرف زدن بر نمی‌دارد. او به معنای واقعی کلمه از ۷ صبح تا ۸ بعدازظهر صحبت می‌کند. او روزی هزار بار می‌گوید مامان و اصرار می‌کند که به هر جمله‌ای از دهانش خارج می‌شود، پاسخ دهم. من دارم عقلم را از دست می‌دهم و احساس وحشتناکی از گفتن این حرف دارم، اما این اواخر نمی‌توانم صدای او را تحمل کنم. چگونه می‌توانم بدون اینکه والدی بداخلاق باشم، فرزند پرحرفم را تحمل کنم؟»
پاسخ درمانگران و روانشناسان کودک به چنین سوالی این است که سخنران بی‌وقفه در قالب یک کودک خردسال، محدودیت‌های صبر صبورترین والدین را نیز آزمایش خواهد کرد. موضوعات کافی برای یک کودک چهارساله برای حفظ علاقه بزرگسالان وجود ندارد و سکوت برای سلامت عقل ضروری است. به‌عنوان مربی اصلی زندگی فرزندتان، اگر محدودیت‌هایی را درباره‌ی صحبت‌های بیش از حد کودک پرحرف تعیین کنید، در واقع به او کمک می‌کنید، زیرا این کار را با عشق و مهربانی بسیار بیشتر از دیگرانی که ممکن است در دنیای بیرون با آن‌ها روبه‌رو شوند انجام خواهید داد. در اینجا نحوه‌ی تعیین برخی از مرزها آمده است.
در مرزگذاری برای کودک پرحرف احساس گناه را رها کن
این غیرمعمول نیست که کودکان کوچک‌تر آنچه را که در نهایت به صدای درونی آن‌ها تبدیل می‌شود با صدای بلند روایت کنند. این به عنوان یک گام رشدی خوب به سوی خودتنظیمی عمل می‌کند و برای شما خوب است که قسمت‌های روایی گفت‌وگوی بی‌وقفه را تنظیم کنید. این احتمال وجود دارد که شما یک برون‌گرا در حال جوانه زدن در دستان خود داشته باشید که با صحبت کردن دنیای خود را پردازش می‌کند.
همانطور که او بزرگ‌تر می‌شود، احتمالاً عضلات مغز خود را برای مهارت‌های فیلتر کردن بهتر تقویت می‌کند و صحبت کردنش را کاهش می‌دهد. تا آن زمان، شما می‌توانید آن فیلتر برای او باشید، نه به این دلیل که شما یک والد بد هستید، بلکه به این دلیل که پدر و مادر یک کودک چهارساله و مغز جوان او هستید!
استراتژی‌هایی که باید دنبال کنید
ممکن است وسوسه‌انگیز باشد که بخواهید از فرزندتان بخواهید کمی ساکت باشد و بین صحبت کردن کمی سکوت کند، اما این یک استراتژی موثر برای آموزش به فرزندتان نیست که چگونه برخی از صحبت‌های خود را به یک گفت‌وگوی درونی تبدیل کند. در عوض، یکی از این استراتژی‌ها را امتحان کنید.
تعیین کنید که چه حرفی نیاز به پاسخ دارد
بین اینکه کدام حرف خودگویی است که در واقع نیازی به توجه به آن نیست و کدام گپ برای به اشتراک گذاشتن هیجان با شماست، تفاوت بگذارید. دومی اولویت بالاتری برای نوعی پاسخ دادن دارد تا نشان دهید که به آنچه آن‌ها می‌گویند اهمیت می‌دهید. همچنین ممکن است لازم باشد به آن‌ها کمک کنید تا این موضوع را بفهمند، اگر انتظار پاسخ شما را برای هر حرفی دارند. به عنوان مثال، «من قصد دارم یک نقاشی بکشم و از قرمز و آبی و بنفش استفاده خواهم کرد» در مقایسه با «مامان به تصویری که کشیدم نگاه کن».
مرزهای عشق را تعیین کنید
حد و مرزها را تعیین کنید و به کودک خود توضیح دهید که باید در طول روز روی کارهای دیگر تمرکز کنید و می‌خواهید مطمئن شوید که واقعاً به آنچه برای او مهم است گوش می‌دهید. زمانی با کیفیت را تنظیم کنید که بتوانید بنشینید و از نزدیک گوش کنید تا بدانند توجه بی‌نظیر شما را به خود جلب خواهند کرد. این زمان گوش دادن متمرکز را با بخشی از یک روال روزانه همراه کنید تا به آن‌ها کمک کنید تا بدانند مثلاً بعد از صرف غذا چه انتظاری داشته باشند.
حواستان باشد حرف‌هایتان مهربانانه باشد
برای گفت‌وگوی درونی خودتان هم خوب است، از گفتن جملات منفی با صدای بلند خودداری کنید، مانند: «هیچ وقت از حرف زدن دست بر نمی‌داری». زیرا این‌ها می‌تواند منجر به شرم و تصور منفی از خود در کودک شود. در عوض، توضیح دهید که به همان اندازه که عاشق شنیدن حرف‌های آن‌ها هستید، نمی‌توانید تمام روز گوش کنید. این بازخورد به آن‌ها کمک می‌کند تا با جهان آشنا شوند، جایی که هیچ‌کس ساعت‌ها و برای همیشه مورد توجه قرار نمی‌گیرد.
چگونه خودتنظیمی و کنترل تکانه را تمرین کنیم
همه‌ی کودکان خردسال برای توسعه‌ی مهارت‌های خودتنظیمی و کنترل تکانه نیاز به مربیگری بزرگسالان و تمرینات مکرر دارند. درباره‌ی صحبت بی‌وقفه، می‌توانید آن را سرگرم کننده و تعاملی کنید تا علاقه فرزندتان را حفظ و اعتماد به نفس او را تقویت کنید.
یک تایمر برای سکوت تنظیم کنید
به تدریج تحمل فرزندتان را برای خودداری از به اشتراک گذاشتن هر فکری که به ذهنش می‌رسد افزایش دهید. یک تایمر برای سکوت تنظیم کنید، از زمان کوتاهی مانند ۳ تا ۵ دقیقه شروع کنید و از آن‌ها بخواهید با افکاری که در سر دارند کار دیگری انجام دهند، مثلاً نقاشی بکشند یا کاری با بدن خود انجام دهند مانند رقص یا خمیربازی.
از آنجایی که آن‌ها می‌توانند این کار را برای مدت کوتاهی انجام دهند، زمان را طولانی‌تر و طولانی‌تر کنید تا روز تمام شود (شوخی). اما جدی، این کار به آن‌ها ابزارهایی برای تمرین جایگزینی احساسات و تجربیات دیگر به جای انگیزه ادامه صحبت می‌دهد.
تبدیل خودکنترلی به بازی
تمرین گوش دادن به شما حتی زمانی که روی لبه صندلی است تا به صحبت کردن ادامه دهد را برای کودکتان به یک بازی تبدیل کنید. یک تایمر تنظیم کنید تا ببینید زمانی که شما درباره‌ی چیزی جالب صحبت می‌کنید، آن‌ها چقدر می‌توانند صبر کنند تا داستان خود را به اشتراک بگذارند. اگر انجام این کار واقعا سخت است، ترفندهایی را آموزش دهید که به آن‌ها کمک می‌کند صبر کنند، مانند سه نفس عمیق قبل از پاسخ دادن.
صحبت بیش از حد کودک پرحرف می‌تواند به چه معنا باشد؟
در برخی موارد، صحبت بیش از حد می‌تواند نشانه‌ای از یک بیماری زمینه‌ای باشد. کودکانی که با علائم اضطراب، اختلال کمبود توجه یا بیش فعالی و سایر وضعیت‌های مشابه سروکار دارند، ممکن است تمایل بیشتری به صحبت کردن داشته باشند. اما این بدان معنا نیست که همه‌ی بچه‌هایی که دارای استعداد پرحرفی هستند، مشکلی دارند که نیاز به ارزیابی دارد. در اینجا چند بیماری رایج وجود دارد که شامل صحبت کردن بیش از حد به عنوان یک علامت احتمالی می‌شود.
صحبت کردن بیش از حد می‌تواند نشانه‌ای از توانایی کلامی بالا باشد که در کودکان تیزهوش رایج است و کودک شما ممکن است در روز به چالش و تحریک بیشتری نسبت به آنچه که معمولا برای کودکان چهارساله انتظار می‌رود نیاز داشته باشد. یافتن راه‌های دیگری برای ابراز وجود و ارتباط با دیگران برای فرزندتان می‌تواند کمک زیادی به کاهش وابستگی او به شما برای این همه گوش دادن کند.
اگر صحبت‌های بی‌وقفه کودک پرحرف در سراسر زمینه‌ها، صرف نظر از اینکه چه کسی در اطراف است، رخ دهد و شامل قطع کردن صحبت‌های دیگران نیز شود، می‌تواند نشانه‌ای از ویژگی تکانشی اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) باشد. دختران مبتلا به ADHD کمتر از پسران مبتلا به ADHD تشخیص داده می‌شوند زیرا توانایی کلامی بالایی از دختران انتظار می‌رود. این امکان وجود دارد که صحبت بی‌وقفه بتواند نوعی عدم توانایی آن‌ها در کنترل حرف زدن باشد.
اگر به نظر می‌رسد صحبت بیش از حد کودک پرحرف همراه با استرس اتفاق می‌افتد، می‌تواند نشان‌دهنده اضطراب باشد. اگرچه ما اغلب اضطراب را با رفتار خجالتی یا گوشه‌گیر مرتبط می‌دانیم، اما می‌تواند در کودکان خردسال به‌عنوان رفتار بیش از حد مضطرب نیز ظاهر شود.
اگر گفت‌وگوی بی‌وقفه همراه با سایر مشکلات اجتماعی مانند ارتباط چشمی ضعیف، ناتوانی در تشخیص نشانه‌هایی مانند بی‌علاقه بودن شخص دیگر، گیر کردن زیاد روی یک موضوع، یا مشکل در برقراری ارتباط متقابل در مکالمات اتفاق می‌افتد، این مجموعه رفتارها می‌تواند نشانه‌ای از اختلال طیف اوتیسم (ASD) باشد. برخی از این رفتارها از نظر رشدی در کودکان پیش دبستانی طبیعی هستند اما ممکن است با تغییر تعاملات اجتماعی با افزایش سن بیشتر قابل توجه باشند.
سخن پایانی
اگر نگران این هستید که صحبت بیش از حد کودک شما می‌تواند بخشی از یک موضوع عمیق‌تر باشد، آن را با پزشک اطفال خود در میان بگذارید. یک متخصص اطفال برای غربالگری به ارزیابی رفتاری و رشدی دقیق‌تر با روانشناس کودک نیاز دارد.
بدون اینکه یک پدر و مادر بد باشید، احساس غرق شدن در صحبت کردن کودک خردسالتان کاملاً قابل درک است. از آنجایی که هیچ کس مانند شما فرزندتان را دوست ندارد، شما بهترین فرد برای آموزش او در این مرحله هستید، هم برای زنده ماندن و هم برای شکوفایی.
